een ode aan Scilla
In ‘t vroege licht, waar dauw nog droomt,
ontspringt een ster, stil en klein.
Haar blauwe gloed, een zacht geheim,
waaiert uit waar ’t voorjaar woont.
Ze wiegt in wind, teder en traag,
een zweem van honing, lucht en regen.
Haar geur - aangeraakt verleden,
een echo uit een lentedag.
Fluisterbloem van blauwe pracht,
zij zingt haar lied in duizend kleuren.
Wie haar ziet en even blijft,
mag in haar stille magie verkeren.
