een ode aan Leucojum vernum
Je verschijnt stil uit de grond,
een zachte bel, in het grauwe grijs van de winter.
Klein klokje, met je witte bloemblaadjes,
waarbij een vleugje groen de rand kust.
Je geur is een fluistering die de lucht zoet maakt.
Voelbaar, zoals de lente die zich langzaam laat zien,
na een lange, koude wacht.
Ik zie je in de schemering van de ochtend,
je buigt je hoofd, de aarde dankend.
Je brengt geen snelle bloei,
maar een belofte van alles dat komen gaat.
En misschien is het juist in je kwetsbaarheid,
dat je kracht zich laat zien,
niet door te bloeien in volle pracht,
maar door simpelweg te zijn,
om ons te herinneren:
zelfs in de kleinste momenten kan een nieuwe wereld beginnen
